10 lutego 2011

Róża i śmierć

Nad ogrodem stworzenia
niesie się woń słodka
dumnej pąsowej róży.
W krąg świetlisty
wstępuje postać
życia wiotka.

Róża płonie. Za górą
wolno znika słońce.
Wszelkie twory przygodne
od żaru dyszące pragną
kochać. Miłości brak
trawi tysiące.

Róża gaśnie powoli
rzeka wody toczy.
Mgła spowija kontury
cień przesłania oczy.
Nad szmaragdową łąką
rój skrzydlatych istot...

Róża łaknie światłości.
Róża łaknie...
Róża...

Passim,
Baran i Suszczyński, Kraków 1997