Rządowi wystarczy może dialog pozorowany, ale dla Solidarności przepchnięty w komisjach projekt ustawy antykryzysowej jest nie do zaakceptowania.

Od dwudziestu lat żyjemy w innej Polsce. Demokratycznej,
ale skłóconej politycznie. Wolnorynkowej, ale niezbyt sprawiedliwej. Liberalnej, lecz głęboko rozwarstwionej. Wolność, którą wywalczyła Solidarność, zmieniła nasz kraj i gospodarkę. Podkręciła zegar historii. Ułatwiła, ale i wymusiła podróże za chlebem. Zmieniła nas oraz sam związek. Z pytaniem o kształt i zakres tej zmiany, o szanse ruchu związkowego
na przyszłość „Tygodnik Solidarność” zwraca się do dawnych i obecnych działaczy NSZZ Solidarność z różnych struktur, branż, regionów, zakładów.

Od dwudziestu lat żyjemy w innej Polsce. Demokratycznej,
ale skłóconej politycznie. Wolnorynkowej, ale niezbyt sprawiedliwej. Liberalnej, lecz głęboko rozwarstwionej. Wolność, którą wywalczyła Solidarność, zmieniła nasz kraj i gospodarkę. Podkręciła zegar historii. Ułatwiła, ale i wymusiła podróże za chlebem. Zmieniła nas oraz sam związek. Z pytaniem o kształt i zakres tej zmiany, o szanse ruchu związkowego
na przyszłość „Tygodnik Solidarność” zwraca się do dawnych i obecnych działaczy NSZZ Solidarność z różnych struktur, branż, regionów, zakładów.

W czasach kryzysu trzeba szukać rozwiązań skutecznych, szybkich
i przejrzystych. Przecież istotą porozumienia między organizacjami pracodawców a centralami związkowymi jest próba przywrócenia Polakom zaufania wobec państwa i jego instytucji.

Wyniki badań nad formami agresji w pracy, nad przemocą, molestowaniem czy mobbingiem powinny skłaniać do refleksji. Coś trzeba
z tym zrobić.

Pracodawcy wciąż nie chcą uwierzyć, że całkowite koszty społeczne dowodzą zdecydowanej przewagi rozwiązań tradycyjnych.