Dziennikarze, twórcy i naukowcy od początku pozostawali
w szczególnym zainteresowaniu władz PRL. Nic dziwnego, jeśli pamiętać,
że ambitnym celem reżimów totalitarnych jest stworzenie nowego człowieka.

Dziś wiemy, że to naprawdę dobre wiersze. Ich autor w maju 2008 skończyłby właśnie mickiewiczowskie czterdzieści cztery lata. Gdyby żył...

W nowej serii Niezłomni Instytut Pamięci Narodowej zamierza przedstawiać sylwetki osób, zarówno duchownych, jak i świeckich, które skutecznie potrafiły się oprzeć działaniom komunistycznej dyktatury. Publikacja pierwszego tomu z tej serii stworzyła – według słów arcybiskupa Kazimierza Nycza – okazję do innego niż zazwyczaj w mediach spojrzenia na problemy lustracji w polskim Kościele.

Barbara Leszczyńska, podobnie jak kilka innych mieszkanek stolicy, przyjechała nad granicę z obwodem kaliningradzkim kursowym autobusem PKS. Gorzowianki wybrały się w tę długą podróż prywatnym samochodem, mimo że Anna Marczyk z dystansem mówi o sobie jako kierowcy. A ekipa z Wrocławia, najliczniejsza chyba na kolejnym, ogólnopolskim zjeździe kobiet internowanych, Gołdap 2007, wynajęła na tę okazję specjalny autokar.

Rola Solidarności Walczącej pozostaje w ogromnej dysproporcji z uwagą, jaką poświęca się tej organizacji w publicznej debacie.

Tytuł mógł intrygować, a czas i miejsce były wręcz symboliczne.
4 czerwca 2007, w piętnaście lat po obaleniu rządu Olszewskiego, w byłej stołecznej restauracji Budapeszt, która od kilku miesięcy pełni funkcję sali wystawienniczo-konferencyjnej IPN, odbyła się dyskusja: „Bezpieka i dziennikarze. Przypadek «Tygodnika Solidarność»”. Salę, kiedyś jedno z miejsc spotkań oficerów służb specjalnych PRL z werbowaną przez siebie agenturą, wypełnili zaproszeni goście. Ze zrozumiałych względów, było wśród nich wielu dziennikarzy, czy szerzej – pracowników mediów.