Sygnałem do ataku bywa najczęściej „fakt medialny”, po którym ludzie przyzwoici demonstrują własne oburzenie, wzywając – w ramach głoszonej przez siebie tolerancji i ubóstwianego pluralizmu – do podjęcia niezbędnych kroków, które raz na zawsze położyłyby kres bulwersującej ich sprawie.

„Ważność Opus Dei w łonie Kościoła i jego oddźwięk społeczny dopiero dadzą znać o sobie. Czas pokaże, jakie są jego prawdziwe rozmiary”.

Ciemność i cisza. Jakiś oślizgły wrak zaryty w piachu. Jednak obok tkwi kotwica, symbol zakorzenienia i nadziei. Ona ochroni nas przed najgorszym, pomoże wyjść cało z każdej opresji. Jest znakiem, że Jego Łaska sięga najgłębszych otchłani, w jakich może się znaleźć człowiek.

Ludzie, którym do oglądu rzeczywistości wystarcza tzw. zdrowy rozsądek, od początku nie mieli cienia wątpliwości. To naprawdę nie wymagało znawstwa właściwego absolwentom historii sztuki, ani obycia
w nowoczesnych tendencjach artystycznych. Przedstawienie Jana Pawła II, ugodzonego wielkim kamieniem, na moment przed nieuchronnym upadkiem, atakowało i raniło delikatną, intymną sferę żywych uczuć. A więc bolało
i budziło gwałtowny sprzeciw.

Podwójny (27/28/2002) numer Pisma Poświęconego Fronda ukazał się w przeddzień pierwszej rocznicy ataku terrorystycznego na Stany Zjednoczone. Nic więc dziwnego, że znaczna część jego zawartości nawiązuje do problematyki związanej z tymi wydarzeniami. Jednak autorzy drukowanych we Frondzie tekstów starają się być użyteczni: nie zadowala ich powtarzanie stereotypów w rodzaju: „starcie cywilizacji”, „świat już nie będzie taki sam” czy „wszyscy jesteśmy nowojorczykami”.

Manipulacja zrobiła karierę. I jako słowo, i jako metoda wywierania wpływu na losy ludzi oraz dzieje narodów. Dlaczego? Bo pomazanie Boże skazano na banicję, naga siła wychodzi ostatnio z mody, a władza również w systemie demokratycznym domaga się jakiejś legitymizacji.