Zły jest przemyślny. Za hybrydowy pogrzeb nieosądzonego przez ćwierćwiecze nominalnej wolności dyktatora wysoką cenę zapłaci Kościół katolicki w Polsce.

Dla kogoś, kto obserwuje pontyfikat obecnego biskupa Rzymu w perspektywie przekraczającej właściwą współczesnym mediom doraźność,
nie stało się właściwie nic zaskakującego. Gdy w 1979 roku w Gnieźnie Jan Paweł II „wołaniem wielkim” upominał się o „zapomniane ludy i narody”,
to poczesne miejsce w papieskich planach z oczywistych względów zajmowała też Ukraina.

Pielgrzymowali do Rzymu kardynałowie i biskupi, księża i zakonnicy, cesarze i królowie, rycerze i święci. Trudy podróży do grobów apostolskich podejmowali przedstawiciele wszystkich stanów, początkowo głównie
z krajów europejskich, ostatnio nawet z najdalszych zakątków świata. Zasadniczy cel pielgrzymek – pokutny, przebłagalny, ekspiacyjny – wzbogacał się o nowe motywy. Takie jak chęć umocnienia wiary, próba dotarcia
do miejsc ważnych dla historii zbawienia, czy wreszcie potrzeba radosnych przeżyć wspólnotowych w czasie świętym.

Ze względu na stosunkowo niewielkie rozmiary wahałbym się
przed użyciem terminu wywiad-rzeka. Materia rozmowy, jaką z księdzem Tadeuszem Isakowiczem-Zaleskim przeprowadził red. Tomasz Terlikowski, a zwłaszcza ostrość sporu, który rozgorzał, gdy książka się ukazała, nakazuje raczej porównanie z rwącym górskim potokiem, pełnym zakrętów i kaskad.

Uznając swój zawód za rodzaj społecznej misji, dziennikarze krytycznie oceniają pogarszające się warunki jego uprawiania oraz kondycję własnego środowiska. Oto główne wnioski z raportu przygotowanego na zlecenie SDP.

Sondaż mierzy postawy i deklaracje wyborcze, a nie faktyczne zachowania głosujących. Mimo to oczekujemy, że będzie trafny. Za inny
nikt nie zapłaci.