Uroczystości z okazji 90. rocznicy odzyskania niepodległości przez Rzeczpospolitą za nami. Wybrzmiały nawet złośliwe, ignorujące istotę i rangę tego wydarzenia medialne komentarze, ale przecież w wielu polskich sercach – zwłaszcza w obliczu niejasnego statusu Niepodległej w strukturach zachłannie integrującej się Europy – jest wciąż sporo miejsca dla uczuć patriotycznych.

Jeśli nie uda się zamilczeć Legutki, Wildsteina czy Wolskiego, to należy ich szybko ośmieszyć i zamknąć w prawicowym getcie.

Kameralną przestrzeń teatralną, zawężoną do sceny i proscenium, wypełnia narastający rytm. Widzowie i wykonawcy skonfrontowani dosłownie twarzą w twarz. Ta bliskość, podobnie jak niemal zupełny brak scenografii zobowiązują, zmuszają wręcz do skupienia uwagi na głównym tworzywie spektaklu, którym są poezja i muzyka Marka Grechuty.

Swym tegorocznym werdyktem kapituła Literackiej Nagrody im. Józefa Mackiewicza włączyła się do ogólnopolskiego sporu o wartość prawdy. Zwłaszcza tej trudnej prawdy. Często bardzo bolesnej.

„Zwycięzcy”, najnowsza powieść Stanisława Murzańskiego, to rodzaj zbiorowego portretu pokolenia, którego młodość oraz doświadczenia wieku męskiego przypadły gdzieś na połowę zeszłego stulecia.

Nie pomogła deklarowana przez reżysera fascynacja osobą Anny Walentynowicz. „Strajk” Volkera Schlöndorffa niczego nie przybliża: ani genezy Solidarności, ani kulis polskiej historii. A „najmniejsza suwnicowa świata” skarży twórców filmu o naruszenie dóbr osobistych.